
Samen... door dik en dun
We zitten in een heel bijzondere periode. Hoe lang gaat dit nog duren? Stap voor stap gaan we samen ...
Mijn grote vriend de Kerstman zit tegen een depressie aan.
Verleden jaar mocht ik hem nog uitgebreid interviewen in zijn Finse blokhut (klik hier als je dat interview nog 'ns wilt lezen) maar dit jaar is alles anders.
Elk jaar heb ik begin december even telefonisch contact met
hem. Ook voor nu stond het weer als een vast item in mijn agenda. Maar ruim
voor onze belafspraak kreeg ik een Zoom uitnodiging van hem. Ik was zeer
verbaasd over deze digitale uitnodiging, omdat ik weet dat de Kerstman een
enorm sociaal mens is maar de digitale snelweg nog behoorlijk onbekend terrein
voor hem is.
En ja hoor, daar zat hij achter zijn webcam. Wat me opviel was dat hij erg somber overkwam. De normaal gesproken goedlachse man zat een beetje ineengedoken, er zat geen gezonde kleur meer op zijn wangen en zijn enthousiaste, bulderende stem was gedegradeerd tot een krakerig stemmetje.
Ik gooide de knuppel in het hoenderhok: “Kerstman, ik maak
me een beetje zorgen om u.”
De Kerstman haalde diep adem, keek me verdrietig aan en zei:
“Ja jongen, ik weet het. Ik zit hier lekker in mijn Finse blokhut en Donner,
Bliksem, Comet, Cupid en Vixen lopen lekker door de wei, maar ik mis zó
ontzettend het fysieke contact met de mensen. Dit jaar kan ik niet met mijn
arrenslee rondtrekken want ook ik moet me aan de coronaregels houden. Via
Facetime, Zoom en Teams spreek ik heel veel lieve mensen, maar het ontbreken
van écht contact stemt mij somber.”
De Kerstman schoof wat ongemakkelijk heen en weer op zijn
stoel en vroeg: “Arjan, kun je je het nog herinneren? Mijn laatste antwoord op
je vraag in het grote 1 op 1 interview in 2019 met mij? Je vroeg me of ik goede
voornemens of een mooie kerstboodschap had.”
“Jazeker Kerstman, dat kan ik me nog goed herinneren. U
wenste iedereen gezellige dagen toe en dat veel mensen elkaar konden opzoeken
en konden genieten van elkaars aanwezigheid.”
De Kerstman liet zijn hoofd nog wat verder zakken. “Juist. En ik eindigde met de wens dat jullie samen konden eten, lachen en genieten. Samen. Nou…” er volgde een diepe zucht… “In Nederland mogen jullie dan misschien tijdens de kerstdagen 2 of 3 mensen uitnodigen, maar ik mag nergens heen.”
Ik voelde dat mijn adem stokte. Dit had ik me helemaal niet gerealiseerd. De Kerstman is tijdens Kerst nog nooit alleen geweest. Dit is vreselijk! Als de Kerstman niet naar de mensen toe kan komen, dan moeten de mensen maar naar de Kerstman.
“Kerstman, ik ga u helpen!” riep ik. “Ik zorg dat u zóveel (digitale) aandacht
krijgt dat u tijdens de Kerstdagen alleen maar bezig bent om alle leuke, lieve
berichten te lezen. U bent er altijd geweest voor de mensen, nu zijn we er ook
voor u.”
Het liefst stuur ik op kerstavond Robert ten Brink bij hem
langs. Zijn boodschap ‘Met Kerst mag niemand alleen zijn’ zou de Kerstman goed
doen. Maar we kunnen allemaal iets doen, help jij mee?!
Oproep!
Stuur de Kerstman de komende dagen leuke, lieve berichten
via Facebook en gebruik de hashtag #helpdekerstmandekerstdoor en #AYNIL en misschien lukt het zelfs om de Kerstman in All You Need
is Love te krijgen.