Ik zie haar wekelijks online, mijn lieve cliënt die elders in het land woont. We wonen echt te ver bij elkaar vandaan om elkaar in levende lijve in mijn praktijk te ontmoeten.
Elke week verheug ik me op ons contact via mijn laptop.
Voor ik online ga spreek ik bewust een intentie uit: datonze verbinding zo goed mogelijk mag zijn en dat ik mag aanvoelen waar ik kanondersteunen in het proces van mijn cliënt.
Ik log in en zie dat ze plaats genomen heeft in mijnvirtuele wachtkamer. “Ha, ze is er al” denk ik. En dan zwaai ik mijndenkbeeldige deur van mijn virtuele praktijk open en begroet haar. “Goedemorgenlieve vrouw, fijn je weer te zien!”
Een klik viade cyberspace
Ondanks dat ook ik soms het fysieke contact mis met cliëntenis dit toch een mooie manier om te verbinden. “Én”, zo zegt mijn client,“anders had ik niet bij jou kunnen zijn vanwege de afstand”. Want we hebben een klik, zeg maar. Er loopt een bijzonderlijntje tussen ons. Onzichtbaar maar duidelijk waarneembaar.
Ze is stoer, mijn cliënt. Het leven is niet aan haar voorbijgegaan in de afgelopen twee jaar. Maar ze staat zo stevig en knokt. Voor zichzelf.Om weer lekker in haar vel te zitten.
Ik kijk naar haar als ze iets deelt vanuit haar leven. Ietsdat haar bezighoudt en waar ze niet zo lekker van slaapt. En ik voel haar,dwars door mijn laptop heen.
“Eigenlijk deel ik dit met niemand”, zegt ze. En even ishaar sterk-zijn weg, ik zie het gebeuren. Haar energie en woorden veranderen.Ze is kwetsbaar en ik zie haar puurste kant. Het ontroert me zo.
Zelfs in onze cyberspace is sprake van echte verbinding. Mijnvirtuele spreekkamer is een veilige plek om even jezelf te kunnen zijn. Ondanks de afstand die we tot elkaar moeten bewaren, is echtcontact gelukkig mogelijk.
Zonder grens
Er zijn voor veel cliënten uit het hele land grenzenweggevallen met online afspraken. Geen afstand in kilometers, en geen afstandtot elkaar.