Vandaag ontving ik Marjan in mijn praktijk. Marjan is normaal gesproken opgewekt en gezellig. Maar deze keer zag ik al dat het anders was.
“Ik ben niet blij”, zegt ze. “Ik kan het blije gevoel niet meer vinden. Heb ik het hier ergens laten liggen misschien? Ik ben onrustig en ik eet. Veel. Heel veel. Wat is er toch met meaan de hand?”
Dan vertelt ze dat het thuis besteven lastig is. Samen met haar man deelt ze de eettafel die nu dienst doet als bureau. Al een paar weken. “Als we beiden naar ons werk zijn geweest, zoals normaal, is het ‘s avonds altijd wel gezellig. Hij is dan lief voor mij en we vertellen elkaar over onze dag. Dat is er nu dus niet meer. Als ik dan niet voel dat hij lief is, als ik ons lijntje niet ervaar voel ik me leeg. En dan ga ik eten.”
“Begrijp ik uit jouw verhaal dat jouw behoefte aan eten aangewakkerd wordt door een leegte die je ervaart als jegeen lijntje voelt van een ander?” vraag ik Marjan.
“Ik geloof dat dat wel klopt” zegtze. “Eigenlijk ben ik best sneu... Ik kan niet eens een beetje voor mezelf zorgen maar verwacht het van een ander”.
Eten als richtingaanwijzer
Dat is natuurlijk niet sneu, maarwel interessant om eens te onderzoeken hoe het komt dat ze niet zo voorzichzelf kan zorgen. Het eten is eigenlijk een soort richtingaanwijzer. Het wijst aan dat er ergens in Marjan iets aanwezig is (of misschien juist niet) dat gezien en vervuld, gevuld wil worden.
Ons geluksgevoel
Het is geen toeval dat ik juist vandaag een artikel over geluk onder ogen krijg. Metingen hebben uitgewezen dat de huidige manier van samenleven, of noem het niet-samen kunnen of mogen leven veel mensen een ongelukkig gevoel geeft. Het geluksgevoel in Nederland is meteen behoorlijk percentage gedaald.
Als ik verder lees, zie ik dat het geluksgevoel voornamelijk gedaald is omdat we onze huisgenoten ineens met andere ogen zijn gaan bekijken. De sociale beperkingen dwingen ons dicht bij onszelfte blijven. En dus ook het geluksgevoel, dat je normaal gesproken ook ontvangt vanuit de ander, nu meer zelf in mag gaan vullen.
In verbinding met jezelf
Ik spreek met Marjan af dat we samen eens gaan onderzoeken hoe het met die verbinding zit, met name met dat lijntje met haar 'zelf'. Want als je dat lijntje met jezelf weer versterkt en dat kunt ervaren, dan ben je niet alleen en kun je blij zijn, ook als de ander even niet een lijntje uitgooit.
Ik voed mezelf
“Dus als ik het lijntje met mezelf gevonden heb hoef ik niet meer afhankelijk tezijn van het lijntje dat de ander. Klink best logisch. Dan hoeft dat lege gevoel niet meer gevuld te worden. Datis mooi, want dat lege gevoel vult toch niet met eten.”
Precies, deze tijd laat jou zien waar je nog een beetje aandacht aan mag besteden injezelf. Waar je jezelf mag leren 'voeden'.
“Laten we daarvoor gaan” zegt ze. “Zie je wel dat jij me helpt mijn geluksgevoel weer te vinden!”